8. Białystok 20.07.2013 - dużo głupot i meczu z Lowlanders połowa pierwsza...

Ruszyliśmy w stronę stadionu. Wodzirej Imprezy w czasie jazdy opowiadał nam o budynkach Białegostoku i była to bardzo pouczająca wycieczka. Dowiedzieliśmy się z niej, że Wodzirej jest w niezłej formie i w razie, gdyby nas blumeni zatrzymali, raz dwa wymyśliłby jakiś kit, żeby się odczepili. 

Dotarliśmy na miejsce. Przed opuszczeniem pojazdu Wodzirej palnął nam mowę pokrzepiającą, żebyśmy nie okazywali strachu, że cośtamcośtam, ale wszyscy na niego patrzyli, jak na czerwonego krasnala w zielonej bajce. Strach?! My?! Wolne żarty! Ekipa pięćdziesięciu osób, po siedmiuset pięćdziesięciu kilometrach!  W różnym stanie higienicznym, z różną ilością procentów we krwi! Żądna wrażeń i bojowo nastawiona! To nas się należało bać! 

Rozbawiona gromada wysiadła i ruszyła na drugą stronę ulicy, lekceważąc przepisy ruchu drogowego.

- Przepuśćcie panie! – krzyczał jeden z kolegów, pchając się z nami pod nadjeżdżające auto.

Pan w aucie wiedział, że krew się ciężko zmywa, a i blacha wgnieciona nie wygląda pięknie, więc się zatrzymał grzecznie i wyrozumiale przeczekał kawalkadę. Kawalkada uzbrojona była w klamoty i flagi. Była wielka i piękna flaga Husarii, była ciut mniejsza Pinokia i była też Elefunka…  Okazało się, że na boisko wchodzi się obok tego budyneczku, cośmy go zaobserwowali podczas porannego objazdu okolicy, a potem przez jedno boisko na szagę i dochodzimy do drugiego. Drugie, przygotowane do meczu, było częściowo ogrodzone, a przy wejściu stała miła pani, która wyciągnęła do nas rękę w geście „pandy”, albowiem bilet wstępu kosztował dziesięć peelenów.  Chwilę trwała dyskusja, że my kibice drużyny przyjezdnej i w cywilizacji tacy wchodzą na preferencyjnych warunkach, ale pani wyraźnie nie była decyzyjna, więc sprowadzono pomoc. Przypomnieliśmy o komunikacie na stronie wydarzenia, który mówił, że kibice ustrojeni w logo drużyny wchodzą za pół ceny. Usłyszeliśmy, że to dotyczyło kibiców Lowlanders, ale poprosiłam o pokazanie, w którym miejscu to było napisane… Zanim się pobiliśmy dotarli decydenci, którzy coś tam z naszym Szefem od Prawie Słonia i Innych Ważnych Rzeczy coś ustalili i przepuszczono nas przez bramkę licząc głośno.  Jeśli ktoś coś płacił, to ja na pewno nie, a jeśli mam coś komuś z tego tytułu oddać, to niech się odezwie. Tylko pamiętać, że wiem, po ile były bilety! :P

Zanim nas wygonili, pewnie myśleli, że pobijemy ich kibiców. ;) Zdjęcie Moniki, więcej na fb Husarii.

Weszliśmy na boisko i ruszyliśmy w stronę naszych. Kiedy dotarliśmy na miejsce, otrzymaliśmy polecenie przejścia na trybuny. My jesteśmy grzeczni, poszliśmy bez słowa, przeszkadzając ulubieńcom w rozgrzewce, bo mało miejsca na marsze zostawiono, tworząc obiekt. Wolne były ostatnie trybuny, na samym końcu. Siarowo z nich widać, ale kto późno przychodzi ten leje jak z cebra, mówi przysłowie. Zanim zdążyliśmy się rozsiąść, pojawił się człowiek, który kazał nam się stamtąd zabierać. Mówił grzecznie, jasne, ale używał wyrazów, które sprawiły, że krew się w nas zagotowała.  Usłyszeliśmy najpierw, że nie możemy tu siedzieć. Zirytowany Mój Współpasażer zapytał, dlaczego. Odpowiedziano mu, że całe trybuny są dla kibiców Lowlanders. Dla nas naszykowano ławki po drugiej stronie. Popatrzyliśmy we wskazanym kierunku i zauważyliśmy cztery ławki, typ przystankowy.  Nie robiły jakiegoś wielkiego wrażenia, więc pomysł spędzenia na nich najbliższych godzin się nie spodobał. Stwierdziliśmy, że przecież wszystko jest wolne, a nas nie tak dużo, że nie będziemy przeszkadzać. Pan był nieubłagany. Oni przygotowali szoł, a my musimy iść tam, gdzie nasze miejsca…  Pierwsza myśl była – a pocałujta w odwłok wójta, ale po chwili stwierdziliśmy, że kit. Idziemy.  Będziemy przynajmniej bliżej naszych. Mój Współpasażer po chwili oporu dał się skierować we właściwą dla plebsu stronę i znów poprzeszkadzaliśmy naszym w rozgrzewce, poza spacerowaniem dokładając żądania, że mają skopać tyłki Lowlanders, bo nas tak brzydko potraktowano. Padły stosowne obietnice, co przyczyniło się do uspokojenia atmosfery.

A tu wylądowaliśmy... Na zdjęciu od lewej: Kaśka A, Kaśka W, Kaśka J oraz kawałek kibiców szczecińskich i białostockich, ale wszyscy za Husarią. Zdjęcie własne...

Po drugiej stronie stała wieża transmisyjna. Wieża zbudowana była z dość wiekowego rusztowania i folii. Na niej stała kamera.  Ławki przestawiliśmy tak, żeby nam było wygodnie i żeby nie przeszkadzać zawodnikom, bo wcześniej prawie siedzieliśmy im na jedzeniu i piciu. Stanęły po dwóch stronach wieży. Rozłożyliśmy się z klamotami i piwosze uznali, że warto przed meczem skorzystać z toalety. Może i warto, ale trzeba było ją ze sobą przynieść. :P Toaleta nie została uwzględniona jako sprzęt pierwszej potrzeby. W sumie słusznie – najważniejsza na boisku, poza zawodnikami i sędziami jest piłka, kiblem nikt nie gra :P Ekipa, której pęcherze oczy zasłaniały wyruszyła na poszukiwania. Dość energicznie, z wiadomego powodu. Ekipa była żeńska, panowie kontemplowali okoliczne krzewy (TEN moment to jedyna chwila, kiedy żałuję, ze nie jestem facetem J).  Zostałam na miejscu. Nie było siły, która by mnie teraz zmusiła do opuszczenia terenu. Pomagałam przyczepiać jedne rzeczy (banery reklamowe) do innych rzeczy (wieży transmisyjnej).  Było ciut trudno, bo rzeczy nie były kompatybilne… Taśma klejąca była dobra w jednym miejscu, ale w drugim już absolutnie nieskuteczna. Propozycja zrobienia malutkiej dziurki w szmacie, nawet takiej tyciutkiej, tyciuteńkiej spotkała się ze sprzeciwem.  Wróciła ekipa poszukiwawcza, informując nas, że wucetu nigdzie nie ma i trzeba użytkować okoliczną przyrodę, ale że jest kłopot, bo przyroda jest antykobieca i wymaga dodatkowego ekwipunku w postaci parasolki. Widząc, że biedzimy się z tymi banerami Kaśka A przypomniała sobie, że ma przecież agrafkę i pobiegła gmerać w swojej torbieli. Torbiel miała dużą, gmeranie trwało, a  mnie oświeciło, że ja mam przecież dwa komplety agrafek, które mi zostały z ostatniego kongresu. Przypięłyśmy pięknie dekoracje i mogłyśmy nieco odetchnąć przed kibicowaniem.  Emocje buzowały, czekaliśmy też na ten szoł, co to dla niego zostaliśmy przegonieni z trybun. Sprawdzaliśmy, czy trąbki i inne pierdziawki działają, przymierzaliśmy się do zajęcia pozycji. Prowadzący coś ględził do mikrofonu, ale u nas nie było słychać za dobrze, minuty przesuwały się…

Zdjęcie ze strony https://www.facebook.com/bifotoreporter

Husaria i flaga...

I wreszcie wbiegła na boisko nasza Husaria… Dymiło jak u nas, leciał chorąży z wielką flagą (jak to nasza), a za nim zawodnicy. Muzyki nie słyszałam, jeśli była, ale i tak pikawa chodziła. Oczywistą  oczywistością jest, że zareagowaliśmy żywiołowo. Po naszych wbiegli gospodarze . Ja jestem nieobiektywna, co jest chyba naturalne, ale myślę, że nawet obiektywny potwierdzi moje odczucia. J Dodatkowo mam zryty beret i bujną wyobraźnię, więc żółto-czarne sylwetki od razu kojarzą mi się z pszczółkami. Męska pszczółka, jak pamiętają wychowani w czasach, kiedy jeszcze żyły dinozaury, nazywa się Gucio. No. I ekipa takich Guciów wbiegła na boisko dzierżąc flagę. Ponieważ nasza była tak ze trzy razy większa, ta ich, też piękna przecież, wyglądała jak kawałek żółtego sera zatkniętego na wykałaczce… Jednocześnie ruszyło szoł - w trybuny odpalono dymy. Z czterech dystrybutorów puszkopodobnych dymiło na przemian – na żółto i na czarno, a zgromadzona publika podniosła do góry kartki papieru, na przemian sektorami – żółte i czarne. Koniec szoł.  Jak na powód do wywalania gości – bardzo średnie, że powiem eufemistycznie. Ale z drugiej strony – kiedy patrzyliśmy na tonących w dymie ludzi (zwłaszcza „czarne” sektory robiły wrażenie), to cieszyliśmy się, że nas tam nie ma. Pewnie nieszkodliwe te smogi, ale jednak. Nie należy mieszać  środków odurzających i tego się trzymamy…

Zdjęcie ze strony https://www.facebook.com/bifotoreporter

Lowlanders i flaga...

Dziewczyny i żony zawodników, a także sąsiadki i inne krewne dostały od nich niebieskie koszulki, żeby wyglądać jeszcze bardziej bojowo. Ja też dostałam od jednej współoglądaczki.

- To tego wielkiego zawodnika – uprzedziła.

- No najmniejsza tu nie jestem – odpowiedziałam i uśmiechnęłyśmy się do siebie.

Łapy mi się trzęsły, kiedy ją na siebie wdziewałam, bo do koszulek mam stosunek bardzo emocjonalny. W swojej kolekcji mam kilka sztuk, otrzymanych od ulubionych siatkarzy, w tym jedną z osobistą dedykacją od Najlepszego Rozgrywającego MŚ 2006. Są to oczywiście eksponaty i tylko w wyjątkowych okolicznościach zakładam je na siebie. A tu od razu taki szok. Koszulka oczywiście na mnie nie pasowała. Kiedy ją obciągnęłam, wyglądałam jak skrzyżowanie bałwanka Michelin i Hegemona. Kiedy ją zmarszczyłam wzorem Kaśki W – wyglądałam, jakbym miała na sobie dwa hula-hop. Stwierdziłam, że lepiej i wygodniej wyglądać jak przybysz z Matplanety. U góry za szeroka, na dole na styk, a jeszcze do kolan prawie. Zignorowałam propozycję zdjęcia portek i wystąpienia wyłącznie w „małej niebiesko-białej”. Głównie ze względu na to, że gdyby właściciel mi ją kazał oddać na środku boiska, musiałabym się chyba murawą zasłaniać…

W cudnej koszulce i z Kasią W. Zdjęcie Adriana...

Zakręcona jak słoik stanęłam z innymi i oglądałam rzut monetą. To znaczy nie oglądałam rzutu, gdyż z takiej odległości monety widać nie było, ale ludzi, którzy się nią bawili. Podobało mi się, kiedy przedstawiciele spotkali się na środku boiska. Może mi się w oczach mieniło, ale nasi byli jakby więksi… A może faktycznie i chodziło o zdeprymowanie przeciwnika. Kiedy tak szli do tego środka, to niczym na pojedynek… Losowanie się odbyło, losujący (jakiś słynny sportowiec) otrzymał koszulkę Lowlanders, obstawy wróciły do swoich i mecz się zaczął.

 

I teraz tak – nie pamiętam, kiedy się które zajście odbywało – czy to pierwsza kwarta, czy trzecia, poza wiadomym finałem czwartej kwarty. Dlatego nie gwarantuję kolejności ani sikania w krzakach, ani wydarzeń na boisku, ani rzucanych komentarzy i dopingu. Dlatego przepraszam za chaos, starałam się zwyczajnie opisać jak najwięcej.

Zaczynali gospodarze. Różności się na boisku działy, po czym okazało się, że mają +6 punktów.  Nasza defensywa się ciut zirytowała i podwyższenie już nie przeszło.  Pszczoły coś znów zamieszały i było kolejne +6. Spięli się do podwyższenia i kwarta kończyła się wynikiem 0-13 dla gospodarzy.  W którymś momencie nasz zawodnik, ten z typu lekki BWP (bojowy wóz piechoty – dla niewtajemniczonych), poleciał w górę. Kaśkę J zatkało.

- To mój?! – złapała mnie przerażona za rękę.

- Nie…  - spojrzałam na nią. – Ofensywa na boisku…

Mąż Kaśki J należał do kategorii Panzer Kampfwagen Panther i naprawdę trudno go było pomylić z poszkodowanym biedakiem. Jednak rozumiałam panikę – teraz wszyscy byli „nasi”. Kibicujący z nami kolega spojrzał z respektem. Uśmiechnęłam się.

- Wiesz, co będzie, jak naszego uszkodzą, nie? Nieprzypadkowo na polowaniach najpierw zabija się lwice… - mrugnęłam.

- No gdyby mojego skrzywdzili…

Kaśka J jest piękną dziewczyną, a stalowe noże w oczach czynią ją jeszcze piękniejszą. Niech się jednak Jej Mąż zajmuje graniem, a jeśli chce to zobaczyć, zrobię dla niego zdjęcie następnym razem.

Panowie na boisku spinali się, jak mogli, ekipa kibicująca zdzierała gardła (oglądając nagrania słyszałam, że skutecznie – nas była pięćdziesiątka, ich z pięć razy tyle, a to nas było słychać), w końcu udało się wcisnąć jajo w pole punktowe przeciwników.  Długo się nie cieszyliśmy, bo zaraz nam oddali…  Na koniec drugiej kwarty  na tablicy wyników było L vs H 19:6…  Rozdzwoniły się telefony.

- Ale o co Ci chodzi? – pytał Mąż E. – Przecież to taktyka jest! Podpuścimy ich, a potem za gardło i do ziemi…

- Kurde… Co się dzieje? – trzymał się za głowę inny kibic.

- Nic się nie dzieje… - ze spokojem tłumaczyłam. – Cougarsi w cztery minuty zdobyli dwa przyłożenia, a my mamy jeszcze pół meczu…

Zdwoiliśmy wysiłki wspierające. Część ekipy udała się na zakupy, twierdząc, że bez wsparcia nie dożyją do końca imprezy.

 

Każdy się denerwował po swojemu...

To, że Husaria wygra, wiedziałam od początku. Dlaczego? Powodów było wiele -  jedne obiektywne, inne subiektywne, część konkretnych, część emocjonalnych... Wymieńmy najważniejsze J

1.       Kierowcy naszego autokaru powiedzieli, że jeśli nie wygramy, nie mamy po co wracać do pojazdu.

2.       Trzeba było dowalić Lowlanders za nieładne potraktowanie kibiców Husarii.

3.       Nie po to jechaliśmy wszyscy taki kawał drogi, żeby przegrać.

4.       Lowlanders mieli stres, bo grali kolejny finał, a w poprzednim przegrali.

5.       My podchodziliśmy do meczu na większym luzie – sezon i tak był wielkim sukcesem.

6.       Kibice Husarii byli głośniejsi, niż kibice Lowlanders, czyli nasi mieli dwunastu zawodników na boisku, a gospodarze jedenastu i pół.  Jak wielkiej pomocy może udzielić pół człowieka wszyscy wiedzą.

7.       Nasza defensywa jest lepsza niż ich.

8.       Nasza ofensywa jest lepsza niż ich.

9.       Nasz trener jest lepszy niż ich i ma jeszcze fajną żonę. Że o dzieciach nie wspomnę.

10.   Mamy ogólnie lepszą kadrę i zarządzanie – dowieźliśmy na miejsce i zawodników i kibiców w najwyższej formie.

Chyba wystarczy…

W trakcie rozgrywek, ale pojęcia nie mam kiedy, lunęło nam na głowy. W pierwszym odruchu ludzie zaczęli się chować pod wieżą, ale po chwili uznali, że jednak klamoty ważniejsze, bo tam są różne utensylia, niektóre niewodoodoporne.  Spod wieży nie było nic widać, więc wylazłam na zewnątrz. Co tam woda… Deszczyk próbował nas zniechęcić kilka razy, ale nawet nie zwróciliśmy uwagi, że pada…

Afronty w przerwie i to, co najbardziej smakowite, czyli końcówka meczu -  w następnym odcinku.

I proszę o pochwały, bo powstrzymałam się i nie wrzuciłam tego wczoraj… J J J