7. Białystok - Droga TAM - 19/20.07.2013 - tu jeszcze nic meczowego nie będzie, tylko głupoty.

Wyjeżdżając zakładałam, że wyjazd dostarczy mi materiału na trzy posty… W tej chwili zastanawiam się, czy się w dziesięciu zmieszczę :) Ale nie martwcie się, postaram się streścić, a zainteresowanym podam, gdzie znajdują się konkrety… Dodatkowo – nie będę używała prawdziwych imion, bo może uczciwi i spokojni ludzie nie chcą być wplątywani w moją chorobę psychiczną. Uczestnicy wydarzeń się rozpoznają, ewentualnie kiedy otrzymam oficjalną zgodę na podanie danych personalnych, to poprawię… I jeszcze jedno. Jestem zwolennikiem kibicowania wysokiej klasy. Możecie śmiało uwierzyć, że nie mam zamiaru nikogo obrażać, ani z nikogo się naśmiewać, chyba, że ewidentnie mi się narazi, ale to zaznaczę w tekście. Jeśli ktokolwiek po przeczytaniu tekstu poczuje się urażony, proszony jest o przeczytanie go w asyście osoby trzeciej, a jeśli ciągle będzie uważał, że jest nie ok, to proszę o kontakt i uwagę. Wyjaśnię, „co poeta miał na myśli”. Do rzeczy…

Decyzja o wyjeździe była trochę trudna. Jestem tu nowa i takie pchanie się wydawało mi się dość nachalne. Z drugiej strony – co mnie to obchodzi, „co ludzie powiedzą”, skoro to ja mam mieć radochę? Z trzeciej te kilometry… Ale z czwartej – uwielbiam się szwendać… (I tak dalej i tak dalej) … z dziewięćdziesiątej drugiej – po prostu chciałam. Próbowałam namówić koleżankę, ale stwierdziła (cytuję) „mnie jeszcze tak nie odwaliło, jak Tobie” i została. Czy chcę jechać sama? Ale jakie sama! Z pięćdziesiąt luda będzie!

Nie miałam pojęcia, co ze sobą zabrać. Znaczy wiedzieć, to wiedziałam, ale czy mi się uda użyć zabranych rzeczy? Spakowałam się minimalistycznie, żeby mnie współuczestnicy śmiechem nie zabili na starcie. Do torby schowałam czarną koszulkę, którą nabyłam drogą kupna na meczu z Kings Kraków, żeby jej w drodze nie upaćkać i godnie reprezentować swój ukochany klub na trybunach. Wzięłam też czapeczkę, bo jak reklamować, to reklamować.

Piękna i pachnąca wsiadłam do auta (nie zapamiętujcie tego za bardzo, bo konfrontacja z potworem, który wysiadł PO wycieczce może być szkodliwa dla psychiki), podjechałam pod klub PINOKIO, czyli pod miejsce zbiórki. Objechałam je dookoła i zaparkowałam tam, gdzie od początku było miejsce. Autokar już stał, ludzie grupkami i luzem też. Ustawiłam się i czekam. Po chwili pojawili się podróżnicy z różnymi dziwnymi rzeczami, które pchali do środka, a następnie padł sygnał do abordażu i rozpoczął się załadunek czynnika ludzkiego. Czynnik był przejęty, więc załadunek poszedł błyskawicznie i o 22.20 Wodzirej Imprezy dorwał się do mikrofonu. Sprawdził obecność i zadeklarował znęcanie się nad nami do Białegostoku Pomyślałam, że przecież mam w torebce nożyczki, a dzieli mnie od kabla zaledwie metr… Uspokojona obejrzałam szoł, wysłuchałam obietnic i deklaracji (było coś o demoralizacji i utracie dziewictwa różnego autoramentu), a równocześnie autokar ruszył. Wodzirej chyba przejrzał moje niecne zamiary, bo jednak oddał mikrofon i udał się na tył pojazdu. Może też nie tyle chodziło o to, że widział mord w oczach ludu, ile wypijane mu na końcu napoje, bo towarzystwo w czasie jego przemowy dość brzęczało szkłem…

Kilometry przelatywały pod spodem, rozmowy trwały, a powieki robiły się coraz cięższe… Zatrzymaliśmy się na pierwszy postój. Nałogi wysypały się z pojazdu w takim tempie, że byłam pewna, że powietrze w autokarze (bynajmniej nie świeże) zwyczajnie im szkodzi, jak rybom na przykład. Zassali te swoje ukochane dymy i uśmiechy na twarzach zwiększyły się jeszcze bardziej. Ktoś wyniósł piłkę, tę jajowatą i zaczęły się mistrzostwa parkingu. Trochę nie wychodziło, bo jajo jakby kto mydłem nasmarował – albo się wysmykiwało z rąk, albo zwyczajnie skręcało przed graczem. Jeden pasażer udał się na spacer i sprawdzał, czy kierowcy tir-ów mają dokręcone wentyle… Potem wbił się w żywopłot do połowy. Przednią połową – dodam.

- On już jest w Narni – machnął ręką Wodzirej Imprezy i kilka osób opluło piwem otoczenie.

W międzyczasie padło oskarżenie od panów kierowców, że ktoś używa środków, co to posiadanie ich w niewielkich ilościach na własne potrzeby też jest nielegalne. Wszyscy się oburzyli.

- Niemożliwe! – zarzekał się Wodzirej Imprezy. – Gdybyśmy znaleźli świnię, co ma, a się nie dzieli, wysadzilibyśmy ją natychmiast! Tu sami porządni ludzie…

Po zaspokojeniu PPP (podstawowych potrzeb podróżnika) sprawdzono obecność. Brakowało kilku osób, między innymi Kasia A zauważyła, że brakuje „takiej ślicznej blondyneczki tutaj”… Oczywiście wszystkie się odwróciłyśmy, żeby pokazać, że nic podobnego, jesteśmy (szacunkowo z 85% kibicek to były blond piękności, reszta to piękności w pozostałych kolorach). Brakująca ślicznotka, czyli Kasia W też była, tylko Kasia A jej nie zauważyła. Odnaleźliśmy pozostałe zguby i ruszyliśmy dalej.

Przy drugim czy trzecim kolejnym postoju powstał konflikt. Pan kierowca nie przewidział, że kiedy przejedzie po muldach, to się wszyscy obudzą, a kiedy się obudzą, a on zatrzyma pojazd, to będą chcieli wysiąść. Zaparkował na wyjeżdżonym placku przy drodze, jakieś 500 metrów od kompleksu stacji benzynowych i tych takich tam, co zawsze przy nich stoją. Wysiadł i udał się na koniec placka, ustawił przodem do krzaków i podziwiał liście. Zainteresowali się sprawą nasi koledzy – krzaki musiały być fascynujące, bo poszło tam sporo luda. Nie byli pierwszymi koneserami przyrody, bo smród wisiał nad okolicą niczym smog nad Tokio. Żeńska część wyprawy patrzyła na siebie z konsternacją. Z daleka widziałam, że te krzaki to głównie pokrzywy, a zdjęcie majtek w takiej okolicy gwarantuje dalszą podróż na stojąco. Tłumienie w sobie emocji jest szkodliwe dla zdrowia, zatem Szefowa zwróciła kierowcy uwagę na problem, grzecznie, acz stanowczo pytając, co MY mamy zrobić i czemu u licha nie stanął przy stacji. Kierowca wzruszył ramionami i stwierdził, że nikt nie mówił, że ma się zatrzymać. Popatrzyłyśmy się na siebie… Przerwy były niemile widziane, więc naród starał się, jak mógł. Zawiązywano na supeł, szpuntowano otwory, byle dotrwać, a pan nam tu… Rozpętała się… Znaczy zaczęto wymieniać opinie. Po chwili pan ponownie wzruszył ramionami i stwierdził, że przecież może podjechać pod stację. Zagoniliśmy na pokład ostatnich przyrodników i podjechaliśmy. Towarzystwo znów się rozlazło, niczym mrówki po przyjęciu na świeżym powietrzu. Patrzyłam na zegarek i kręciłam głową. Gdyby pan podjechał pod stację od razu, zaoszczędzilibyśmy jakieś pół godziny. I uratowali okolicę przed katastrofą ekologiczną.

Słonko już dawno wstało i świeciło mi po oczach, bo byłam blisko przedniej szyby, a jechaliśmy na wschód. Pan z radia podawał prognozy pogody, które gdzieś do Torunia były ok, a od Torunia wymieniały już Białystok jako miejsce planowanych naturalnych nawodnień. Nie podobał nam się pomysł, że będzie na nas lało, bo każdy pakował się oszczędnie i większość nie miała odzieży na zmianę. Wizja kibicowania w bieliźnie może i była pociągająca, ale obawialiśmy się, że się nasi rozproszą, a przecież nie o to chodziło…

Dotarliśmy do Białegostoku koło dziewiątej. Zwiedzając malownicze miasto udało się znaleźć stadion, tylko jakiś dziwny był… Od nas, czyli od ulicy odgradzał go kolejno (licząc od stadionu) - płot z siatki, pas gruntu i szeroki chodnik… Przejechaliśmy wzdłuż siatki (po ulicy, nie po chodniku, nie myślcie sobie!) i zauważyliśmy taki sobie budyneczek jednopiętrowy, nieduży... Niczego mi nie przypominał, poza tymi budkami, w których u nas, na Kolumba można akumulatory kupić. Konkluzja mogła być tylko jedna – wjazd jest z drugiej strony. Taaa… Jasne! Z drugiej strony też była siatka, a za nią pas zadrzewień. Konsternacja… Uznaliśmy, że zamiast marnować czas, pojedziemy do hotelu, w którym kwaterowali nasi zawodnicy. Oni na pewno wiedzą, jak się tam dostać, bo pewnie sobie trenowali tam… Pojechaliśmy. Układ ulic sprawiał, że jadąc gdzieś tam, zwiedzało się spory kawał miasta. W trakcie wycieczki krajoznawczej zauważyłam bardzo wiele małych, drewnianych domków, w różnym stanie, ale przeważnie bardzo ładnych. Stare domy to też mój fioł :)

Dojechaliśmy pod hotel, ustaliliśmy czas i miejsce zbiórki, kupiliśmy sobie cudne koszulki Husarskich Kibiców po promocyjnych cenach i wycieczka dostała czas wolny. Zanim poszłyśmy w tango uznałyśmy, że warto się poznać bardziej, bo w kupie raźniej i kupy nikt nie ruszy, jak  mówią stare polskie przysłowia. Po czym Kaśka A uznała, że za dużo nas i za podobnie mamy na imię, więc jest jedna Jej Córka i my wszystkie to Kaśki. Jest zatem Kaśka A, Kaśka J, Kaśka N, Kaśka W i pisząca te słowa – Kaśka D. Tak naprawdę, to po tych Kaśkach powinny być numerki, ale ja cymbał z matmy byłam zawsze i trudno mi było spamiętać, więc zmieniłam. Zresztą –pomysłodawczyni też nie pamiętała :P

Matki, żony i … no właśnie :) dzwoniły do zawodników - obecnych i przyszłych członków swoich rodzin, bo pomyślałyśmy, że może nam udostępnią na sekund pięć swoje łazienki. Niestety, panowie byli na odprawie/kontempluli albo coś tam innego robili, bo nie odbierał żaden. Uznałyśmy, że tylko knajpa może nas uratować, więc ruszyłyśmy w miasto. Obsługa hotelu wskazała nam azymut, a ja z tym sobie dość radzę. Dotarłyśmy na miejsce, nasi już tam byli, tylko na zewnątrz lokalu. My weszłyśmy do środka, bo wschodni wiatr szarpał odzież. Rozsiadłyśmy się przy okrągłym stole, część zamówiła kamuflujące napoje (niby uzasadniające nasze przybycie), a pierwsza z nas poszła do toalety dokonywać odświeżenia. W czasie konsumpcji kolejne kobiety ulegały metamorfozie, poznałyśmy jednego z dwóch Kolegów Dnia – Kolegę S, Kaśka A poprosiła o pomoc w zrobieniu nowej dziurki w pasku, bo portki opuszczały jej organizm i nawet znalazła zainteresowanego tą czynnością osobnika. W trakcie całego tego zamieszania zawodnicy zaczęli oddzwaniać. Kaśka A ustaliła z Synem, że zrobimy nalot ich łazienkę, i że za dziesięć minut jesteśmy. Pozbierałyśmy klamoty, Kaśka A chwyciła w garść także spodnie i ruszyłyśmy do hotelu. Po drodze odebrała pasek od zasmuconego helpera. Niestety, nie udało się zrobić dziury…Czekający na nas pod budynkiem Syn wyglądał na nieco zaskoczonego, pewnie ilością gramolących się dam, ale dzielnie ukrył panikę. Kto wychodzi na boisko, na którym po drugiej stronie stoi jedenaście czołgów, nie przestraszy się kilku kobiet… Chyba... Wdrapałyśmy się na drugie piętro i szybciutko dokończyłyśmy przeobrażanie. Kaśka A w tym czasie jak mogła to szkodziła Synowi.

- Chyba mi zabroni jeździć na mecze – westchnęła, kiedy wyszłyśmy na powietrze.

No ja na jego miejscu załatwiłabym matce zakaz stadionowy… :D Do zbiórki pozostały jakieś dwie godziny, zatem usiadłyśmy sobie wygodnie na ławeczkach pod hotelem, w pięknych okolicznościach przyrody. Rozmowy trwały, tematyka stawała się coraz bardziej wymagająca, Kaśka J dzieliła się z nami mrożącymi krew w żyłach relacjami z praktyk medycznych, chmurki kropiły deszczykiem, chwile mijały… Podszedł do nas sympatyczny człowiek, pozdrowił nas grzecznie, a Kaśka A z uśmiechem zapytała, czy może byłby uprzejmy zrobić jej dziurkę. W pasku. Zademonstrowała kłopotliwy gadżet, a pan się uśmiechnął, wrócił do swojego auta, przyniósł skrzynkę z narzędziami i w sekund pięć zrobił dziurkę. Doczekał się gorących podziękowań, portki Kaśki A przestały grozić.

 

Tu-akcja dziurkowania :)

- A ty wiesz, kto to był? – zapytała się chyba Kaśka J.

- Miły człowiek, który pomaga bliźniemu – czy jakoś tak odpowiedziała Kaśka A.

- No na pewno. Ale też trener drużyny…

Kaśka A nerwowo się obejrzała.

- To już w życiu nigdzie nie pojadę – spojrzała na okrążającego nas wielkim łukiem Syna…
 

Zasadniczo czekaliśmy, aż autokar zawodników zawiezie ich na stadion, a potem wróci po nas i nasze klamoty. Chwilę po odjeździe naszych idoli lunęło jak z wiadra. Mając blisko pod daszek zmokliśmy tylko trochę, przeczekując ulewę i zastanawiając się, co dalej. Byliśmy ciekawi, czy utaplani w błocie zawodnicy rozpoznają się, skoro wszyscy są w jednym kolorze, a jeśli tak, to po czym, bo po twarzach to raczej nie… W trakcie dyskusji niebo do nas zaburczało i wywołało niepokój. W czasie burzy nie można grać… Czyżbyśmy odbyli wycieczkę wyłącznie krajoznawczą? Okazało się, że nie, że to się tylko chmurkom tak odbiło…

Czekaliśmy i czekaliśmy i czekaliśmy… Ale wcale się nie nudziliśmy :) Żartom i śmiechom nie było  końca, wymyślaliśmy hasła dopingujące i co jedno, to bardziej rozbawiało towarzystwo. Uznaliśmy, że nie możemy naszych dobić śmiechem... Kiedy przestało padać wyszliśmy spod daszków i osłon. Wodzirej Imprezy rozdał pudełka z gumowymi błonkami i powiedział, że jeśli się błonka przerwie w trakcie używania, to można woreczkiem zasłonić,  gumką zamknąć i znów będzie super. Wywołał ogólną radość. Pudełka służyły do wydawania dźwięków ogłuszająco-zaskakujących. Zaczynaliśmy się denerwować, że nie zdążymy na mecz. Pomysł z wędrówką przez miasto zyskiwał coraz więcej zwolenników, ale przypomnieliśmy sobie, że poza swoimi klamotami trzeba jeszcze zadygać na miejsce stelaże i te tajemnicze przedmioty, które wcześniej schowano w autokarze. Poziom cierpliwości nagle wzrósł. :) Autokar w końcu podjechał, zapakowaliśmy się w mgnieniu oka i ruszyliśmy do celu naszej wycieczki.

To koniec pierwszej części. Jeśli myślicie, że długa, to chciałam wyjaśnić, że połowy nie napisałam. Na przykład o tym, że w czasie siedzenia na ławeczkach poznałam trzech pierwszych członków drużyny. :)  Od Kasi J, od Kasi A i od Kasi W… Rozpoznaję ich w prawie każdej kombinacji – w odzieży służbowej i w kaskach, w odzieży służbowej i bez kasków, bez odzieży służbowej i bez kasków… Nie rozpoznaję w wersji bez odzieży służbowej i w kaskach, ale tak ich jeszcze nie widziałam. :) Nie napisałam, że szaleje kiła i trzeba się zabezpieczać (to news od Kasi J)… W każdym razie stwierdzam, że wspólnie przejechane kilometry i prześmiane godziny bardzo łączą.

Pozdrawiam tych wyczynowców, którzy dotarli do tego miejsca. Chyba powinnam jakieś nagrody ufundować dla najbardziej wytrwałych… :)

W następnych odcinkach:

- przyjazd na miejsce i przeboje kibiców

- pierwsza kwarta meczu

- druga kwarta meczu

- przerwa prawie kulturalna

- trzecia kwarta meczu

- czwarta kwarta meczu

- HAPPY END

- powrót