2. Husaria Szczecin - Gliwice Lions 04.05.2014

Defensywa na swoją charakterystykę chwilę musi zaczekać, najpewniej do niedzieli, kiedy to będę musiała się czymś zająć w oczekiwaniu na wieści z Bielawy. Teraz absolutne pierwszeństwo ma sobotni mecz. :)

Jak już pisałam, byłam pewna, że do meczu nie dotrwam, ale kwiecień wreszcie się zaczął. Ślamazarne przesuwanie się dni między pierwszym a piątym było złośliwością losu, jak zwykle, ale nawet ten wredny los czasu zatrzymać nie mógł i "nadejszła wiekopomna chwiła". W piątek już byłam potwornie zdenerwowana, choć pewnie nie tak, jak Maniek. Łaziłam po domu (jak raz nie miałam wieczoru wypełnionego pod sufit), denerwowałam zoo i sąsiadów, wydeptywałam dziurę w wykładzinie, więc aby dać odetchnąć okolicy pojechałam na trening. Myślałam, że mnie trochę uspokoją, ale tam zaczęłam się denerwować jeszcze mocniej, dlatego zwiałam szybciutko. Przypomniałam sobie o mojej styczniowej rozmowie z Juniorem i do drugiej w nocy zajęło mnie opracowywanie ofensywy. Na sobotę szczęśliwie miałam zaplanowane milion rzeczy, dzięki czemu nawet nie zauważyłam, kiedy nadeszła 15.30 - godzina szykowania się na mecz. Nie napiszę, co kolejno włożyłam na siebie, żeby mi było ciepło, bo mogli niektórzy na własne oczy zobaczyć, kiedy to z siebie zdejmowałam, bo jak raz było gorąco. :P W każdym razie poprułam w stronę stadionu oczywiście dużo wcześniej, ale przecież musiałam jeszcze zrobić zakupy w sklepiku kibica. Do tego pamiętać należy, że mecz odbywał się na Prawobrzeżu, czyli znacznie dalej. :)

Kibice :)

Na miejscu wszystko wyglądało perfekcyjnie. Były stanowiska spożywcze (mecz trwa koło trzech godzin, a nie każdy bierze kanapki), a co najważniejsze - sklep kibica, w którym pojawiły się nowe produkty. Asortyment sprzętów, które powinien mieć profesjonalnie przygotowany fan znacząco się powiększył, co mnie bardzo cieszy. Miła obsługa była wartością dodatkową. Popatrzyłam sobie, co i w jakiej kolejności nabędę drogą kupna, jeśli pojawi się jakaś forsa, po czym przy pomocy wymiany pieniężnej stałam się chwilową posiadaczką dwóch husarskich smyczy. Dzięki uprzejmości organizatora imprezy (5th Element) zapakowałam niespodziankę od klubu kibica Husarii Szczecin (Husaria's Helping Hands :P, a co :P) i pozostało już tylko czekanie. Latałam po skarpie jak kot z pęcherzem, nie mogąc znaleźć sobie miejsca. Przywitałam się z Emilem i jego rodziną, wyhaczyłam Natalię, potem jeszcze kilka osób, a potem ustabilizowałam się przy barierce. Trybuny są tak skonstruowane, jak na Witkiewicza - jeśli siedzę, barierkę mam akuratnie na wysokości oczu, a jeśli wyciągnę szyję niczym żyrafa, zasłania mi ona połowę pola. Ludzi było bardzo dużo, co mnie oczywiście uradowało, sporo w husarskim kołnierzu ortopedycznym, czyli nowym szaliku ( nabijam się, bo piękny kolorystycznie jest niemiło sztywny i zamiast otulać szyję, ochrania ją przed wstrząsami). Okazało się, że poza posiadaniem szalika na razie w inne formy kibicowania włączać się nie chcą. Ale spokojnie, dojdziemy i do kibicowania. Nie liczyłam ludzi, ale jeśli na finale w Białymstoku było 780, to u nas ze dwa tysiące :) Tak na moje oko z 700 sztuk mieliśmy na trybunach. Organizatorzy rozdawali skład naszej drużyny i opis rynsztunku bojowego, przydałoby się też wzorem zeszłego roku dorzucić podstawowe zasady. Choć tu muszę przyznać, że bardzo fajnie wyjaśniał zasady prowadzący imprezę. Jeśli ktoś słuchał, miał szansę załapać, o co chodzi. Problem był z tymi, którzy nie słuchali na początku albo przyszli w trakcie. Ludność aktywnie zaczepiała sąsiadów, żeby posiąść niezbędną do oglądania wiedzę.

Kapitanowie w akcji :)

Publika się rozsiadała, szwendała, konsumowała, a na boisku szykowano się do boju. Husaria zwarta i gotowa, w oparach czerwonego dymu, wbiegła na granulat pokryty zielonym meszkiem. Drużyny się ładnie przywitały, po czym nasi kapitanowie wyszli naprzeciwko gliwickich kapitanów dokonać różnych czynności formalnych. Kiedy wymieniono wszystkie uściski i informacje, sędzia ogłosił, że zaczynamy. I zaczęliśmy.

Pierwsze przyłożenie zdobył Kuba (34), nasz tegoroczny debiutant. Miesza mi się trochę, co w której kwarcie, bo notatek na meczu robić się absolutnie nie da (na następny mecz wezmę dyktafon chyba). Dlatego głowy nie daję, co było najpierw. Punkty sobie sprawdziłam na stronie, a reszta to wybryki mojej pamięci. Kolejne przyłożenie, ciągle w pierwszej kwarcie, było dziełem Marcina (18). Trochę zamieszania się stało i mało zawału nie dostałam, kiedy trochę się z piłką rozminął, ale okazało się, że to tylko chwilowe. Pozbierał się i piłkę i poleciał, jak tylko on potrafi.

Kuba leci

Byłam zachwycona naszą ofensywą. Ciągle się nie znam, ale jeśli Junior może ganiać sobie po boisku, jak chce, podawać, komu chce, to moim zdaniem linia pracuje fantastycznie. Czyścili boisko jak starą graciarnię, a przeciwnik, choć dzielnie stawał, był po prostu bezradny. A kiedy Junior ma swobodę, to punkty na liczniku lecą, jak cyferki przy tankowaniu paliwa. Do defensywy też się przyczepić nie mogę, pierwsze punkty Gliwice zdobyły pod koniec drugiej kwarty.

Druga kwarta była dla nas pechowa. Przy okazji kolejnego przyłożenia uszkodzili nam naszego amerykańskiego rodzynka, Jordona (16). Można powiedzieć, że krwią zapłacił za 19 na liczniku. Strasznie nam było go żal, bo pełen optymizmu szykował się do pomagania Husarii w obronie złota, a tu kicha z grochem. Cała trybuna cierpiała, kiedy dotarła do nas wiadomość, że prawdopodobnie złamał obojczyk, bo jednocześnie obserwowaliśmy wydłubywanie go z muszelki plastiku i uprzęży. Samo złamanie to pikuś, ale teraz podnieś ręce, żeby z ciebie pada zdjęli - to dopiero znęcanie się. Trochę czekaliśmy na drugą karetkę, ale w końcu zawieźli go do specjalistów. Żegnały go gromkie brawa z trybun.

Biedny Jordon :(

Nie pamiętam, w której kwarcie doszło do zderzenia dwóch tirów z samolotem. Tak huknęło, że się trybuny zapowietrzyły z szoku. A to tylko Rossi poszedł na czołówkę z jakimś Lajonem. Byłam pewna, że te kaski posypią się jak sylwestrowe confetti, ale nie. I obaj panowie wstali, jakby nigdy nic… Jest moc :)

Gra bardzo mi się podobała. Wprawdzie po uszkodzeniu Jordona Lwy wcisnęły nam piłkę w pole punktowe i zdobyły swoją szóstkę, ale to nie przeszkadzało. Husaria radziła sobie świetnie i w ofensywie i w defensywie. Fantastycznie grali też liniowi Gliwic (chyba mam słabość do liniowych). Wszystko ogólnie było bardzo piękne, aż przyszedł moment, kiedy zdemolowali nogę Kubie (53). Akurat patrzyłam i po prostu masakra to była. Zabolały mnie wszystkie kości. :( Kuba w meczu prezentował się znakomicie, był to jego debiutancki mecz, a tu, cholera, kontuzja. Od czasu mikołajek stał się jednym z bliższych mi Husarzy, więc do zwykłego zmartwienia o człowieka, doszło zmartwienie o niego konkretnie. Wysyłał ze szpitala optymistyczne sms-y, nawet kiedy już się okazało, że ma złamanie operacyjne kości strzałkowej. Trzymam kciuki najmocniej na świecie, razem z całą drużyną, bo wszyscy wychwalali go pod niebiosa, jaki to super gracz. I gość porządny.

Marcin leci

W międzyczasie przyszedł pan z telewizji, żeby nas nagrać, jak będziemy kibicować, więc większość starannie ukryła się z tyłu, udając pomniki i elementy wyposażenia. Ostałyśmy się z mamą Adriana. No i Ola się dołączyła na moment i Sławek. Trzeba to kibicowanie jakoś bardziej ogarnąć, bo wstyd. Następny mecz to derby, jest szansa, że się ludzie zmobilizują.

Widowisko zbliżało się ku końcowi, poszłam zatem w naród wypytać, jakich zawodników należy nagrodzić. Klub kibica Husarii Szczecin przygotował upominki dla wytypowanego przez kibiców najlepszego gracza gości i gospodarzy. Wśród gliwiczan publice najbardziej podobała się linia – jednym ofensywna, drugim defensywna, ale nie dało rady wytypować jednego konkretnego gracza. Spośród Husarii najczęściej proponowano Kubę (34), Marcina (18), Kubę (53), Leona (7), Rossiego (57 :D),

nagradzano linię ofensywną (coś jest w tych liniowych :D), ale top of the top stanowił Junior. Właściwie co druga propozycja to był numer 12. Ustaliliśmy po konsultacjach, że w imieniu liniowych gliwiczan nagrodę damy centrowi, a u nas  - bez dwóch zdań – Juniorowi. Zlazłam na dół, żeby przypomnieć o naszych upominkach, zanim zwieją do szatni. Sędzia zarządził koniec meczu i Husaria zbiła się w kupę radości. Potem pięknie podziękowali kibicom, a ja próbowałam wręczyć prezenty. Gliwice trochę nie usłyszały, że jest nagroda do zainkasowania, ale wreszcie wielki niedźwiedź przyszedł i ją odebrał. Na szczęście nie udusił mnie w ramach podziękowań – uwzględnił, że ja pada nie miałam. Ledwo udało mi się uskoczyć po tych wręczaniach, gdyż od strony naszego namiotu już ruszył rządek graczy, żeby podziękować Lwom za fajny mecz. Szukałam Juniora, w celu obdarowania go, ale jak zwykle w takich sytuacjach, kiedy człowiek chce jak najszybciej zniknąć ze środka, był na końcu i musiałam defilować niemal na czele Gliwic. Hammer zeszłego roku nabijał się ze mnie, drąc się, że teraz Junior cały mój, ale to z zazdrości. Strasznie się męczył na linii bocznej, bo nie przywykło do stania, kiedy reszta rodziny walczy. Nic, Miziu – może następnym razem?? :) Wreszcie wyczaiłam Juniora, nagrodziłam od kibiców, złożyłam przy okazji życzenia, bo jak raz miał urodziny i zmyłam się ze środka boiska. Chwilę jeszcze postałam patrząc, jak zwijają sprzęt, żeby emocje opadły i ruszyłam do domu.

Miejsce dla Juniora! :)

Mecz był fantastyczny i Husaria pokazała, na co ją stać. Bardzo szkoda, że straciliśmy Jordona i Kubę, ale mam nadzieję, że to już ostatnie kontuzje. Naprawdę – limit został wyczerpany.

Jeszcze jeden temat muszę poruszyć. Nie chciałam w trakcie relacji z meczu, żeby nie odwracać uwagi od najważniejszych, czyli graczy, ale nie mogę tego pominąć. Chodzi o żenujące komentarze pod adresem Cougars, rzucane w trakcie przerwy przez prowadzącego konkurs dla kibiców. Z osłupieniem wysłuchałam durnowatych tekstów w takiej chwili. O niechęci między zespołami wie spora grupa, ale jednak nie wszyscy. Śmiem twierdzić, że przynajmniej 2/3 obecnych nie miała pojęcia, dlaczego prowadzący czepia się przybyłych na mecz Cougarsów. Wyszło to wyjątkowo chamsko. Stanowili dużą grupę, siedzieli na końcu. Po meczu dowiedziałam się, że niektórzy zachowywali się niegrzecznie, obrażali sponsorów Husarii, kibicowali Gliwicom i bili brawo, kiedy Jordona zabrała karetka. To tak niesłychanie zdenerwowało prowadzącego, że aż się nie powstrzymał.

Zastanówmy się przez chwilę – kogo kompromituje prostackie zachowanie buraka w barwach Cougars Szczecin? Na pewno nie Husarię. To czemu komuś przeszkadza, że robi obciach Kuguarom? Chce, to robi. Nie reagują – ich problem! Zniżając się do poziomu plujących na siebie dziesięciolatków przynosimy wstyd sobie i naszej drużynie. Wśród Cougarsów są zawodnicy, którzy niekoniecznie chcą być wciągani w stary konflikt. Nie brali udziału w procederze psucia atmosfery na trybunach, ale zostali wrzuceni do jednego wora z buractwem. Przemek pokazał środkowy palec także im, choć sobie na to nie zasłużyli. Teraz na pewno mają więcej motywacji, żeby nie dać wciągnąć się w przepychanki między zespołami.

Radość w kupie :)

Husaria nie odpowiada za zachowanie ludzi na trybunach, trudno zatem, żeby sponsorzy mieli pretensję do Husarii o niestosowne zachowanie jakiegokolwiek kibica. Jedynym rozsądnym zachowaniem wobec prymitywu jest ignorowanie go. Wszelkie polemiki sprowadzają nas na jego poziom, a przecież mamy ambicje być wyżej.

To, że NIE kibicowali Husarii chyba nie było zaskoczeniem? Z tego, co wiem, zwyczajowo tego nie robili, wypadało przywyknąć.

A brawo Jordanowi w karetce biła cała ludność, na prośbę prowadzącego zresztą.

Podsumowując – absolutnie nie widzę powodów, dla których dorosły mężczyzna miałby mieć problemy z opanowaniem się. Cougars tworzą własny wizerunek. Jeśli podoba im się taki, jaki niektórzy zaprezentowali w sobotę – ich sprawa. Skoro nie wiedzą, że czasem kick off robi się tak, żeby móc przejąć piłkę, mogą nie wiedzieć też, że pracują na opinię ludzi o FA. Jeśli dołączymy do nich, na trybunach w Szczecinie będą siedzieć wyłącznie wróble, a słowo „sponsor” obie drużyny będą znały tylko z filmów. Doping, który Husaria zorganizowała Cougarsom przeszedł do historii. To jest sposób, żeby niektórzy awanturnicy zaczęli zachowywać się poprawnie. Możemy wygasić konflikt między zespołami, bo w końcu najbardziej awanturny element przejdzie na sportową emeryturę, tylko musimy tak działać, żeby nowym nie dawać okazji do zrażenia się do nas. Wtedy jest szansa nawet na współpracę i działanie razem. W końcu zacznie być im wstyd i zareagują. Konsekwentne pokazywanie klasy na pewno nam nie zaszkodzi. Duży pies nie atakuje małego dziamgota, bo zwyczajnie wie, że nie stanowi on zagrożenia. Może warto się tego trzymać?

Podziękowania dla kibiców

Zamykając wątek meczu – pięknie dziękuję Husarii i Lwom. Oglądałam spotkanie z zupełnie innej perspektywy, niż w zeszłym roku i dało mi zupełnie nowe, fantastyczne emocje. Nie wiem wprawdzie, jak przetrwam 13 kwietnia bez bieżących wieści z Bielawy, ale jakoś muszę sobie poradzić :). Organizacja zaplecza dla kibiców była bardzo dobra – atmosfera festynowa przyciągnęła ich naprawdę wielu, a przecież o to też chodzi, żeby było ich więcej i więcej.

Wszyscy mocno trzymamy kciuki za Jordona i Kubę, żeby szybko wrócili do zdrowia, nie tylko z egoistycznego poczucia, że Husaria ich potrzebuje :) Gdyby była potrzebna jakaś pomoc – służę uprzejmie. :)

Więcej zdjęć u Moniki, jak zwykle :)

P.S.1 Czcionka mnie dzisiaj znielubiła kompletnie, zmienia się, jak chce :/

P.S.2 Chciałam przypomnieć, korzystając z okazji, że niniejszy blog jest moją prywatną inicjatywą, piszę na nim o MOICH odczuciach, przemyśleniach i wrażeniach i będę to robiła, czy się komuś podoba, czy nie :) Ale na szczęście nie ma przymusu czytania go :)